Oswiadczenie Prezydenta RP w zwiazku ze smiercia Jego Swiatobliwosci Papieza Jana Pawla II

2 kwietnia 2005 roku, póznym wieczorem, w Palacu Prezydenckim Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Aleksander Kwasniewski, w zwiazku ze smiercia Jego Swiatobliwosci Papieza Jana Pawla II, wyglosil oswiadczenie.

Szanowni Panstwo!

Tu w Palacu Prezydenckim w Warszawie, zgromadzeni wraz z najwyzszymi wladzami Rzeczypospolitej, wladzy ustawodawczej, Marszalkiem Sejmu i Senatu, rzadu RP i Panem Premierem, Nuncjuszem Apostolskim – Dziekanem Korpusu Dyplomatycznego, Prezesami Najwyzszych Trybunalów – Trybunalu Konstytucyjnego, Sadu Najwyzszego, Sadu Administracyjnego, w obecnosci ministrów Kancelarii Prezydenta, chce wyrazic nasz najglebszy smutek i zalobe. Odszedl wielki Papiez, nasz najwybitniejszy Rodak, Ojciec Swiety. Dobry ojciec nas wszystkich – wierzacych i niewierzacych, wyznawców róznych religii.

Odeszla od nas osoba niezwykla, jeden z najwiekszych twórców wspólczesnosci. Czlowiek, który poruszyl Niebo i Ziemie, dotarl do najdalszych zakatków globu, aby odnajdywac droge do duszy innych ludzi. I który przez cale swoje dlugie zycie mial tylko jeden, jedyny cel – aby na swiecie, i w kazdym z nas, zwyciezalo dobro, madrosc i sprawiedliwosc.

Dzisiaj serca Polaków przepelnione sa glebokim zalem. Bólem po stracie kogos bliskiego, przyjaciela i duchowego przewodnika, którego energia, sila wiary i nadzwyczajny dar przekonywania byly zródlem naszej wspólnej nadziei. Ale jest w nas tez duma – ze z polskiej ziemi zrodzil sie jeden z najwspanialszych ludzi w nowozytnej historii. Ze wielowiekowa, niezwykle gleboka duchowosc naszego narodu wydala wybitna, piekna postac, która mogla tak wiele dac swiatu. I osobiscie czujemy sie w tym smutnym dniu szczesliwi, ze bylo nam dane zyc w tych czasach.

Jan Pawel II byl wielkim apostolem pojednania. Walnie przyczynil sie do obalenia „zelaznej kurtyny” i rozszerzenia Unii Europejskiej, przez co pomógl wielu krajom odbudowac sciezki wspólpracy, a ich obywatelom – odzyskac suwerenne prawa i poczucie godnosci.

Mialem wyjatkowy honor zwrócic sie do Jego Swiatobliwosci na Placu Swietego Piotra w 25 rocznice pontyfikatu. Dzis pragne powtórzyc:
I oto swiat, Europa, Polska – odmienily sie nie do poznania. Nie dokonaloby sie to bez Karola Wojtyly, bez Jana Pawla II, bez Papieza-Polaka, bez Papieza Slowianina i Europejczyka. Bez Jego sily i wiary. Bez niemilknacego wezwania „nie lekajcie sie w imie poszanowania praw czlowieka, w imie wolnosci, równosci, braterstwa, w imie miedzyludzkiej solidarnosci, otwórzcie drzwi Chrystusowi”. Nie dokonaloby sie to bez Jego slów prawdy i odwagi wizji. Bez papieskiego przekonania, ze trzeba wzmocnic fundamenty historii i tradycji, które wspóltworza, a nie walcza ze wspólczesnoscia i przyszloscia. Bez Papieza, który przyszedl „wolaniem wielkim wobec calego Kosciola, Europy i swiata, upomniec sie o zapomniane narody i ludy”. Nie dokonaloby sie to bez Jana Pawla II, dobrego, wrazliwego, zyczliwego i troskliwego dla kazdego czlowieka – Ojca Swietego. Dziekujemy za te wielka odmiane, za wszystko, czym hojnie zostalismy obdarowani – za milosc do Ojczyzny i jak mówil „do kazdego wsród nas od malenkiego dziecka do sedziwego starca(…)”.

Polska i Polacy maja szczególny dlug wobec Waszej Swiatobliwosci. Nie byloby polskiej wolnosci bez Papieza-Polaka.
I bez Niego nie byloby nowych wymiarów dialogu ludzi, spoleczenstw i religii. Jako pierwszy Papiez w historii przekroczyl próg synagogi i meczetu. Pola rywalizacji zamienial w przestrzenie wspólnej rozmowy i dzialania. Wreszcie – to ten Papiez zburzyl wiele barier w ludzkiej swiadomosci. Madrym slowem i szczerym przykladem przekonal, ze okazywanie milosierdzia, zdolnosc wspólczucia i gotowosc do przebaczenia sa jednymi z najwazniejszych przejawów czlowieczenstwa.

Rodacy!
Ostatnie lata papieskiej poslugi Jana Pawla II mialy wymiar heroiczny. Walczyl o sprawe, ale i walczyl ze soba, ze swoim cierpieniem. Nigdy, ani na chwile, tej walki nie przerwal. Dowiódl ogromnej sily charakteru. Do konca nauczal, tworzyl, utrzymywal bliski kontakt z ludzmi. Do konca cala moca sluzyl tym, którzy Go potrzebowali.

Dzis dotkliwie odczuwamy, jaka wielka strata dla Polski jest Jego odejscie. Dla polskiego spoleczenstwa i polskiego panstwa. Stracilismy bezpowrotnie najwiekszy autorytet moralny, który i jako namiestnik Chrystusa na ziemi, ale i jako dobrotliwy ojciec, i wymagajacy przyjaciel, pozwalal wielu obywatelom odnajdywac sens codziennosci i dokonywac najtrudniejszych wyborów. Stracilismy tez niestrudzonego oredownika polskich spraw w szerokim swiecie, na calym swiecie.

Bo Karol Wojtyla – Jan Pawel II – nigdy nie zapomnial o Ojczyznie. Byl patriota najwyzszej próby. Dal swiatu to, co w nas i w naszej historii najlepsze, ale i od nas wymagal zebysmy byli lepsi i godni wizji Jego swiata. Jestem osobiscie losowi i historii wdzieczny, ze mialem szczescie spotkac czlowieka, którego wiedza, madrosc i dobroc byly najwyzszej próby. Z osobistych wielu rozmów z Nim wiem, jak bardzo byl dumny z Polski, z naszych osiagniec, ale tez jak martwil sie naszymi porazkami i slabosciami. Mial poczucie spelnienia, ale i niepokoju. Ten Czlowiek, Ten Papiez milosci dla Polski nigdy nie zalowal i nigdy nie dozowal.

Panie i Panowie!
Oddajemy dzis hold wielkiemu Rodakowi. Jako Prezydent Rzeczypospolitej, wraz z rzadem RP, zarzadzam zalobe i opuszczenie flag panstwowych do polowy masztu na okres od dzis do dnia pogrzebu Papieza Jana Pawla II.

Jednak najwazniejszym holdem, jaki mozemy oddac temu niestrudzonemu wedrowcowi po sciezkach globu i ludzkich serc, jest korzystanie z bogactwa i mocy Jego mysli. Zrozumienie Jego przeslania o potrzebie pokoju i pojednania, o dochowaniu wiernosci takim wartosciom, jak wolnosc, wspólczucie, solidarnosc. Jesli tak potrafimy sie zachowac, to Karol Wojtyla, Jan Pawel II nigdy od nas nie odejdzie. Bedzie dalej pomagal nam wybierac to, co madre i sprawiedliwe. To, co dobre dla czlowieka, co dobre dla Polski i swiata.

Dziekujemy za wszystko Ojcze Swiety. Obysmy potrafili sprostac Twoim naukom, dzielu, postawie.

Oby!